“Ik ben Bashir, een Syrische man van 45 jaar. Ik heb een kleine familie met mijn vrouw, dochter en zoon. Na vijf jaren van voortdurende oorlog en leven in de oorlog-modus heb ik mijn land verlaten want daar kon ik mijn kinderen geen goede toekomst geven.

In Syrië had ik een café. Het was een mooi en leuk bedrijf waar mensen kwamen kaarten, waterpijp rookten en hun vrije tijd doorbrachten. Vrienden gingen altijd bij elkaar zitten maar ik zorgde ervoor dat iedereen met iedereen praatte, want zo ben ik. Ik vind het belangrijk dat mensen contact maken. Maar toen werd het café verwoest en mijn baan als ingenieur bij een overheidsbedrijf stopte ook.

Op 1 oktober 2015 ben ik in Nederland aangekomen samen met de zus van mijn vrouw. Mijn vrouw en kinderen bleven nog in Syrië. De reis was zwaar en gevaarlijk, vooral het oversteken van de zee tussen Turkije en Griekenland met de rubberen boten des doods. Ook moesten we dwars door velden lopen en gingen we met de trein.

Ik woon nu sinds juli 2016 in Baarn. Het is een mooie plaats en haar inwoners zijn goed. Ze behandelen ons met respect en liefde, we kregen een warm welkom. In november 2016 kwamen mijn vrouw en kinderen ook in Nederland aan, we hadden elkaar een jaar niet gezien. We zijn blij dat we weer bij elkaar zijn en op een veilige plek kunnen wonen.

Mijn kinderen gaan nu naar school om de taal te leren, ze genieten ervan en leren snel. Ook wij gaan naar school om Nederlands te leren, zodat we ons leven hier kunnen opbouwen. Met werk wil ik onze toekomst veiligstellen. Ik heb de ambitie om een café of restaurant te openen met Syrische of Arabische gerechten, zodat Nederlanders deze keuken leren kennen. Ik hou van koken, thuis kook ik ook vaak.

De rest van onze tijd besteden we om Baarn te leren kennen. Ik heb zelfs de burgemeester uitgenodigd om bij ons te komen eten. We genieten van de prachtige omgeving en doen boodschappen. Ondertussen zijn we ook bevriend met een aantal Nederlandse families.”

Bashir Almansouri, 1971, nieuwe inwoner Baarn